Genel

Bir savaş esnasında Hz. Sa‘d bin Muâz el-Ensârî (r.a), bir ok, bileğinden geçen atar damara İsâbet ettiğinden yara alır. Ve oluk oluk kan akmaya başlar. Hz. Sa‘d (r.a), “Ya Rasûlullah, daha gencim, güçlüyüm. Fakat bu akan kandan dolayı (Allahu e‘lam) öleceğim. İslam’a daha çok hizmet etmek istiyorum.” diyordu. Efendimiz (s.a.v) Sa‘d bin Muâz’ın (r.a) bu yarasına mübarek tükürüğünü sürerek tedavi etti. Benî Kurayza Yahudileri, haklarında hüküm vermesi için bu değerli sahâbenin hakemliğini isterler, o da Efendimiz’in (s.a.v) emir ve tavsiyeleriyle bu teklifi kabul eder. Hz. Sa‘d (r.a), Medine Sözleşmesi’nin ihlal edilmiş olmasından dolayı eli silah tutan bütün Yahudilerin kellesinin vurulmasına, kadın ve çocukların da Hayber’e sürgüne gönderilmesine karar verir. Düşmanın dahi haklı gördüğü bu adil kararından hemen sonra ok yarasının yeniden nüksedip açılmasıyla gecenin bir anında ruhu arş-ı a‘lâya yükseliyor. Hz. Sa‘d (r.a), İslam’a olan son hizmetini böylece tamamlamış oluyordu. Bu değerli sahâbî’nin nasıl sarsılmaz bir imana sahip olduğunu hele bir görelim. İri yapılı olan Hz. Sa‘d’ın (r.a) cenazesini taşıyan sahâbe-i kirâm Efendilerimiz, “Ya Rasûlallah, (kardeşimiz) Sa‘d bin Muâz’ı taşırken sanki parmağımızın ucunda idi, hiçbir ağırlık hissetmedik.” diye hayretliklerini ifade etmişlerdir. Efendimiz (s.a.v), “Sa‘d’ın cenazesini yetmiş bin melek taşıdı.” diye cevap verir. Bundan önce böyle bir duruma rastlanmamıştır. Hz. Sa‘d (r.a) öyle mübarek bir zat ki hükmünde adil oldu. Hem Kur’ân-ı Kerîm’e hem de Tevrât’a uygun bir karar verdi. Hz. Sa‘d’ın (r.a) ölümü ile “Arşu’r-Rahmân”, sevincinden dolayı sallandı, titredi. Yani Hz. Sa‘d’ın (r.a) aziz ruhunun, “Arşu’r-Rahmân’a” yükselmesinden dolayı arştaki melâike-i kirâm aşırı sevince gark olmaları sebebiyle sevinçlerine hâkim olamayıp cüşa, aşka geldi.